Los campairòls de claudi Picot

Los campairòls de Claudi Picot

A Lunàs,  lo matin cal començar la jornada per  dejunar  amb la forqueta,  dos uòus al plat amb un tròç de cambajon e un talhon de Roquefort  e un cop de rosat , aquò es de bon per  debutar la jornada.

 Es aital que me diguèri  «  vau faire de VTT ». Es un bel matin dé octobre,  aquò es bon per restar jove e per faire lo bèl  dins Lunàs. Al primièr me passegi davant lo "Parlament".

Cal dire lo  Parlament es lo luòc lo mai important de Lunàs, a l’ombra dels maronièrs sus un parelh de bancs,  los òmes jacasan de tot e de res e agachan lo monda que passeja. D’aquel endrech se pot veire  la glèisa, lo pont del Gravezon, la passejada de las platanetas e tamben la  rota granda , se pòt tot veire.Tot comença aqui, las décisions municipalas, las rumors publiquas, çò fals, çò vertadièr, tot te disi, tot. Una causa se pòt pas dire, quicòm que degun te n va parlar. Aquela causa es l’endrech ont se pot trapar los campairòls.

 Oh ! Claudi de que fas aqui de bon matin tot solet al Parlament ? M’emmerdi,  Enric,  m’emmerdi, agacha, soi tombat dins l’Escarairàs e me soi petat lo pè  e  copat tres costèlas. Pòdi pas marchar , soi coma un con assetat coma un inocentàs de Poya. E tu, Enric ont vas amb ton enquestre de ric,  aquò còsta car, ieu per montar a Peyrolis ai pas besont de tot aquò  ,monti a pè

Cal dire que Claudi es lo mai grand braconaire de l’Escandorgues,  trochas , todres, conilhs,  perdigalhs,  tot aquo lo coneis e par dessus tot coneis los endrechs dels campariòls e ne’n parla jamai a degun. Los endrechs de campairòls es una causa que se ditz pas,  mai sus son lièch de mort

E be Claudi vau montar la còste del Camèl puèi l’ort de Folquier e lo còl del Teil, bon Claudi me’n vau e a mai

Enric esperas un pau, dins lo grand virador de la costa , laissas  la  bicicleta, davalas d’un lo réc e de l’autre costas  te cal cercar  las pichotas muralhas del vièlh mas de Cussol , agachas darrier jos lo ronsàs,  traparas un polit campairol.

Soi restat complètament  espantat  lo « rei Claudi PICOT »m’avià donat un petolhet de campairòls, aquo es una marca d’amistança que me laissa de cuol e me fai tustar lo còr , soi completament estabanit ,mer…mer.. mercé Claudi,  me’n vau vite sul pic

Escali la còsta del Camèl mai vite que Virenque dins lo Ventorn, ai  lèu fach de davalar lo rec,trapi lo ronsàs e aqui l’ai vist , venià de sortir de nuèit un tap, de que disi un tapassas de champanhe una  meravilha, fèrm  pas ges d’asticots ni de  babòtas,  mai polit, se pòt pas trapar.

Soi encara tot estabousit, me cal dintrar a l’ostal aquò es pas possible, m’o cal pas  dire. Degun me creirà

Aqueste campairòl,l’ai copat en pichòtas lamellas, aital  las pèças de cinc francs, un filet d’òli d’olivas et dos grans de sal gròsse  la Baleine sus cada borcin.

 Me soi dit,  vau tastar quicòm qu’es una legenda, una causa impossibla, e non es vrai, es pas un pantais , chut , chut , cal pas lo dire es  un sècret que degun deu coneisser