Los campairòls de Claudi Picot
A Lunàs, lo matin cal començar la jornada per dejunar
amb la forqueta, dos uòus al plat
amb un tròç de cambajon e un talhon de Roquefort e un cop de rosat , aquò
es de bon per debutar la jornada.
Es aital que me diguèri « vau faire de VTT ». Es un bel
matin dé octobre, aquò es bon per restar
jove e per faire lo bèl dins Lunàs. Al
primièr me passegi davant lo "Parlament".
Cal dire lo Parlament es lo luòc
lo mai important de Lunàs, a l’ombra dels maronièrs sus un parelh de bancs,
los òmes jacasan de tot e de res e agachan lo monda que passeja. D’aquel
endrech se pot veire la glèisa, lo pont del
Gravezon, la passejada de las platanetas e tamben la rota granda , se pòt tot veire.Tot comença
aqui, las décisions municipalas, las rumors publiquas, çò fals, çò vertadièr,
tot te disi, tot. Una causa se pòt pas dire, quicòm que degun te n va parlar.
Aquela causa es l’endrech ont se pot trapar los campairòls.
Oh ! Claudi de que fas
aqui de bon matin tot solet al Parlament ? M’emmerdi, Enric,
m’emmerdi, agacha, soi tombat dins l’Escarairàs e me soi petat lo pè e copat
tres costèlas. Pòdi pas marchar , soi coma un con assetat coma un inocentàs de
Poya. E tu, Enric ont vas amb ton enquestre de ric, aquò còsta car, ieu per montar a Peyrolis ai
pas besont de tot aquò ,monti a pè
Cal dire que Claudi es lo mai grand
braconaire de l’Escandorgues, trochas ,
todres, conilhs, perdigalhs, tot aquo lo coneis e par dessus tot coneis
los endrechs dels campariòls e ne’n parla jamai a degun. Los endrechs de
campairòls es una causa que se ditz pas, mai sus son lièch de mort
E be Claudi vau montar la còste del
Camèl puèi l’ort de Folquier e lo còl del Teil, bon Claudi me’n vau e a mai
Enric esperas un pau, dins lo grand
virador de la costa , laissas la bicicleta, davalas d’un lo réc e de l’autre
costas te cal cercar las pichotas muralhas del vièlh mas de Cussol
, agachas darrier jos lo ronsàs, traparas un polit campairol.
Soi restat complètament espantat
lo « rei Claudi PICOT »m’avià donat un petolhet de campairòls,
aquo es una marca d’amistança que me laissa de cuol e me fai tustar lo còr ,
soi completament estabanit ,mer…mer.. mercé Claudi, me’n vau vite sul pic
Escali la còsta del Camèl mai vite
que Virenque dins lo Ventorn, ai lèu
fach de davalar lo rec,trapi lo ronsàs e aqui l’ai vist , venià de sortir de
nuèit un tap, de que disi un tapassas de champanhe una meravilha, fèrm pas ges d’asticots ni de babòtas,
mai polit, se pòt pas trapar.
Soi encara tot estabousit, me cal dintrar
a l’ostal aquò es pas possible, m’o cal pas dire. Degun me creirà
Aqueste campairòl,l’ai copat en
pichòtas lamellas, aital las pèças de
cinc francs, un filet d’òli d’olivas et dos grans de sal gròsse la
Baleine sus cada borcin.
Me soi dit,
vau tastar quicòm qu’es una legenda, una causa impossibla, e non es
vrai, es pas un pantais , chut , chut , cal pas lo dire es un sècret que degun deu coneisser
